Zwanger zijn: mijn eerste trimester

Hoe ik de eerste weken heb ervaren van mijn zwangerschap? K U T ! Ja, echt. Ik vind dat er net als bij sigaretten ook op een zwangerschapstest een waarschuwingsplaatje moet komen. Eentje met bijvoorbeeld ‘een positief resultaat leidt tot overmatig spugen’ of ‘Pas op! Kan slapeloze nachten veroorzaken’.

Een parasiet in mijn lijf, zo zag en zie (want jawel de klachten zijn nog niet voorbij) ik dat kleine wondertje in mijn buik. Laat ik vooropstellen dat de kleine zeer gepland en gewenst is! Ik ben ook enorm blij dat we eindelijk zwanger zijn en we over een poosje een baby in onze armen krijgen. Echt tranen van geluk bij elke echo waarbij ik weer kan spieken naar ons kindje. Die zwangerschap echter.. Die kan me nu al gestolen worden. 

Misschien heel naïef van mij, maar ik had verwacht dat mijn blijheid elk kwaaltje zou overtreffen. Dat mijn haren zouden schijnen en mijn gezicht zo zou stralen dat iedereen gelijk zou kunnen zien dat wij in verwachting zijn. 

De realiteit is echter anders: mijn gezicht werd witter dan wit en mijn haar futloos. Ook ik was futloos en kon alleen maar slapen. Extreme vermoeidheid is blijkbaar ook een kwaaltje. Lekker dan! 

Daarbij kwam nog de misselijkheid. Niets lustte ik meer. Zelfs thee of gewoon lauw water kreeg ik niet naar binnen. Poeh hé, ik wist op een gegeven moment echt niet meer wat ik moest doen. Ik ging toen ook al naar een acupuncturist gespecialiseerd in zwangerschapkwaaltjes, waardoor ik gelukkig niet meer zo vaak boven het toilet hoefde te hangen. Die vermoeidheid ging uiteindelijk ook iets beter: in plaats van een a twee uur per dag wakker, kon ik drie tot vier uur mijn bed uitkomen. Whoop whoop.

Op een gegeven moment lukte het mij zelfs niet meer om naar mijn werk te gaan en belandde ik in de ziektewet. Mijn blog lag verder ook stil en daar lag ik dan.. zwanger te zijn. Ik herkende mezelf gewoon niet meer terug.

Oh en huilen. Ik kan echt om alles huilen. Ach, dat zijn de hormonen vast.

Nu de eerste twaalf weken erop zitten en iedereen het nieuws weet, hoop ik er meer van te kunnen gaan genieten. Jammer genoeg zijn de kwaaltjes nog niet voorbij en blijf ik moe en misselijk. Ik weet het daardoor zeker: wij krijgen gewoon een misselijk kind!

Maar dat maakt mij helemaal niet uit, want ik ben nu al helemaal verliefd op die kleine en kan niet wachten totdat de zwangerschap voorbij is en hij of zij in mijn armen ligt. 

Toch wil ik nog even tegen alle mama’s die ik ken zeggen: Waarom hebben jullie mij niet gewaarschuwd!?!