“Ben je het klussen niet beu”. Nou, JA! Ik zit er zelfs helemaal doorheen en dat geef ik niet makkelijk toe. Ik ben graag positief, blij, energiek. Maar momenteel lukt dat me allemaal niet. Ik ben op.
Vandaag wonen we twee jaar in ons huis en we zijn nog steeds aan het verbouwen. Dat betekent ook dat ik al dik twee jaar mijn eigen spullen niet meer heb gezien. Mijn fotoboeken, mijn theedoos, mijn pizzasnijder. Serieus, de kleinste dingen mis ik. Maar alles zit momenteel nog ingepakt in dozen in de opslag.
Bovendien zit ik momenteel helemaal niet lekker in mijn vel. Ons huis is een troep, op het werk is het soms gedoe, ik weet niet wanneer ik alle klusjes moet doen en ik heb gewoon heel veel stress. Daarbij voel ik me nog niet thuis. Want tja, ik ben nog niet eens ‘echt’ verhuisd.
Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik ga bezwijken onder de druk. Die druk komt grotendeels door mezelf. Ik heb torenhoge verwachtingen van mezelf. Ik wil alles af hebben, goed kunnen, fulltime werken, bloggen, social leven hebben, de perfecte huisvrouw zijn en ergens tussendoor misschien ook nog een eigen kledinglijn ontwerpen. Want tja, dat kan ik toch best. Nou, ik kan je één ding vertellen: nee, dat kan ik niet.
En dat vind ik echt lastig om toe te geven. Ik kan het gewoon niet allemaal en daar baal ik van. Zo erg dat ik me ronduit rot voel. Hierdoor ben ik de laatste tijd ook niet echt plezierig in de omgang. Elk klein dingetje kan net te veel zijn of een opmerking kan volledig verkeerd schieten. Alleen al hulp aanbieden, kan bij mij het gevoel geven dat ik het weer niet aankan. En ik wil het zo graag allemaal kunnen. 🙁
Niet echt relax dus en ik heb geen idee wat ik ermee moet. Ook mijn vriend en familie kan daar niet echt goed mee omgaan. Terecht, want ik kan een flinke kattenkop zijn, vooral nu. Maar ik weet het gewoon echt even niet meer!
Ik heb zowel de tijd niet als de kennis niet. Wat, waar, wanneer en hoe? Geen flauw idee. Een dagje extra vrij om te poetsen helpt in elk geval niet. Want er moet nog zoveel meer gebeuren. Mijn hoofd maakt gewoon overuren: “Welke terrastegels?”, “Wat op de keukenwand?”, “Hoe gaan we de tv ophangen?”, “Moet ik nog op pad voor een quooker?”, en ga zo maar door. En mocht je denken dat je alles gehad hebt, dan vind je opeens een lek in het dak en schimmel op de muur. Oh, en je mooie schoenen. Bleh. Kan niemand anders dit van me overnemen? Dan kan ik even een break nemen.
Mijn lichaam schreeuwt om een pauze. Ik heb ook echt het gevoel dat ik anders nog ziek thuis komt te zitten. En dat wil ik juist niet, want het is hier nog een zooitje.
Stap 1 is echter erkenning en ik geef het toe: ik ben op. Ik zit er doorheen. Ik kan niet meer. Rust is het enige wat ik graag wil. En dan nog het liefste op mijn eigen bank met mijn dekentje.. die dus allebei nog ergens opgeslagen zijn.
Wel doe ik me best om helemaal te bezwijken. Ik werk daardoor een paar uurtjes minder in de week en probeer ook ’s avonds een beetje rust te pakken (ook al slaap ik bijzonder slecht). Dit laatste lukt echter nog niet goed, want we zijn bezig met de laatste loodjes in huis.
Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst zijn en volgens mij hebben ze helemaal gelijk! Nog een paar weken en de keuken is er dan. Dan kan ik eindelijk beginnen met uitpakken en het huis ordenen. Hopelijk krijg ik daarna meer rust en kan ik ’s avonds weer eens echt neerploffen in mijn bank.
Daar kijk ik dus echt enorm naar uit!
17 reacties
Chantal
1 september 2017JEetje al twee jaar! Dan kan ik me goed voorstellen dat je er doorheen zit. Het is goed dat je het erkend, dan kun je er naar handelen. Maar het blijft lastig! Ik hoop dat je snel wat meer rust mag vinden.
Grace
5 september 2017Dank je wel
Fleur
1 september 2017Zo herkenbaar! Wij hebben ook járen geklust en er leek nooit een einde aan te komen. Nu wonen we in een nieuwbouw huis 😉
Ga af en toe even een weekendje weg om de puin te ontlopen. Laadt op en begin weer met frisse moed. Succes met de laatste loodjes
Grace
5 september 2017Goede tip! Ik hoop dat we snel ook eens weer een weekendje weg kunnen. Al verdwijn ik al best vaak een nachtje naar mijn ouders.
Cassandra
1 september 2017Oh herkenbaar, mijn ouders hebben 6 jaar terug een boerderij gekocht en zijn die vanaf de grond opnieuw aan het opbouwen… nu nog steeds… ze zijn kapot…
Zelf zijn we na 6 jaar ook nog steeds bezig met ons huis maar dat heeft meer met privé tegenvallers te maken. Sterkte nog even
Grace
5 september 2017Jemig! Ik mag hopen dat wij niet 6 jaar bezig gaan zijn. Dat lijkt me helemaal erg.
Claudia Struijck
1 september 2017Twee jaar dat is wel erg lang en ik kan me voorstellen dat je kapot bent! Ik hoop dat je snel in een wat rustig vaarwater komt.
Grace
5 september 2017Ik ook.
nicole orriens
2 september 2017Dat kan ik me goed voorstellen. Het lijkt me ook echt zwaar. Sterkte met de laatste loodjes.
Grace
5 september 2017Dank je wel Nicole.
Bianca
3 september 2017Vind het knap dat je het al twee jaar volhou, ik zou na een half jaar al gek worden. Hopelijk is het einde snel inzicht!
Grace
5 september 2017Ik vind het ook nog steeds knap dat ik het nog volhoud. Al.. echt vol houd ik het dus niet :S
Mieke | mieksmind
3 september 2017kan het me goed voorstellen! ik zou er niet aan moeten denken 2 jaar..pfoe
Nathalie - Volgmama
5 september 2017Ik kan er ook slecht tegen. Wij zijn kort geleden verhuis en dat leverde mij ook heel wat stress op. Het liefst vlucht ik dan ff weg maar dat lost het probleem niet op. Sterkte ermee, 2 jaar is best lang. Zolang de grootste klussen gedaan zijn is het een oplossing, kleine dingen kunnen soms later wel.
Grace
5 september 2017Verhuizen is echt een gedoe eigenlijk he. Nog even doorknallen en dan zijn de grootste klussen klaar.
Vyella
20 september 2017Wat een super goed en leuk geschreven verhaal én oo zo herkenbaar! Wij zijn nu bijna twee maanden bezig en ik ben al kapot! Respect dat jij het al twee jaar volhoudt! xx
Grace
20 september 2017Ik ben er ook nog steeds verbaasd over :O