Twee jaar wonen in een klushuis: “Ik ben op”

“Ben je het klussen niet beu”. Nou, JA! Ik zit er zelfs helemaal doorheen en dat geef ik niet makkelijk toe. Ik ben graag positief, blij, energiek. Maar momenteel lukt dat me allemaal niet. Ik ben op.

Vandaag wonen we twee jaar in ons huis en we zijn nog steeds aan het verbouwen. Dat betekent ook dat ik al dik twee jaar mijn eigen spullen niet meer heb gezien. Mijn fotoboeken, mijn theedoos, mijn pizzasnijder. Serieus, de kleinste dingen mis ik. Maar alles zit momenteel nog ingepakt in dozen in de opslag.

Bovendien zit ik momenteel helemaal niet lekker in mijn vel. Ons huis is een troep, op het werk is het soms gedoe, ik weet niet wanneer ik alle klusjes moet doen en ik heb gewoon heel veel stress. Daarbij voel ik me nog niet thuis. Want tja, ik ben nog niet eens ‘echt’ verhuisd.

Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik ga bezwijken onder de druk. Die druk komt grotendeels door mezelf. Ik heb torenhoge verwachtingen van mezelf. Ik wil alles af hebben, goed kunnen, fulltime werken, bloggen, social leven hebben, de perfecte huisvrouw zijn en ergens tussendoor misschien ook nog een eigen kledinglijn ontwerpen. Want tja, dat kan ik toch best. Nou, ik kan je één ding vertellen: nee, dat kan ik niet.

En dat vind ik echt lastig om toe te geven. Ik kan het gewoon niet allemaal en daar baal ik van. Zo erg dat ik me ronduit rot voel. Hierdoor ben ik de laatste tijd ook niet echt plezierig in de omgang. Elk klein dingetje kan net te veel zijn of een opmerking kan volledig verkeerd schieten. Alleen al hulp aanbieden, kan bij mij het gevoel geven dat ik het weer niet aankan. En ik wil het zo graag allemaal kunnen. 🙁

Niet echt relax dus en ik heb geen idee wat ik ermee moet. Ook mijn vriend en familie kan daar niet echt goed mee omgaan. Terecht, want ik kan een flinke kattenkop zijn, vooral nu. Maar ik weet het gewoon echt even niet meer!

Ik heb zowel de tijd niet als de kennis niet. Wat, waar, wanneer en hoe? Geen flauw idee. Een dagje extra vrij om te poetsen helpt in elk geval niet. Want er moet nog zoveel meer gebeuren. Mijn hoofd maakt gewoon overuren: “Welke terrastegels?”, “Wat op de keukenwand?”, “Hoe gaan we de tv ophangen?”, “Moet ik nog op pad voor een quooker?”, en ga zo maar door. En mocht je denken dat je alles gehad hebt, dan vind je opeens een lek in het dak en schimmel op de muur. Oh, en je mooie schoenen. Bleh. Kan niemand anders dit van me overnemen? Dan kan ik even een break nemen.

Mijn lichaam schreeuwt om een pauze. Ik heb ook echt het gevoel dat ik anders nog ziek thuis komt te zitten. En dat wil ik juist niet, want het is hier nog een zooitje.

Stap 1 is echter erkenning en ik geef het toe: ik ben op. Ik zit er doorheen. Ik kan niet meer. Rust is het enige wat ik graag wil. En dan nog het liefste op mijn eigen bank met mijn dekentje.. die dus allebei nog ergens opgeslagen zijn.

Wel doe ik me best om helemaal te bezwijken. Ik werk daardoor een paar uurtjes minder in de week en probeer ook ’s avonds een beetje rust te pakken (ook al slaap ik bijzonder slecht). Dit laatste lukt echter nog niet goed, want we zijn bezig met de laatste loodjes in huis.

Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst zijn en volgens mij hebben ze helemaal gelijk! Nog een paar weken en de keuken is er dan. Dan kan ik eindelijk beginnen met uitpakken en het huis ordenen. Hopelijk krijg ik daarna meer rust en kan ik ’s avonds weer eens echt neerploffen in mijn bank.

Daar kijk ik dus echt enorm naar uit!